Rozdział II

Oczy były ulubieńcami Sophie,jeśli chodzi o rysunki.Radziła sobie z nimi niemalże
perfekcyjnie,dlatego też tak często je rysowała.Starannie wykończona tęczówka,długie,
ciemne rzęsy i powieki mówiące o stanie w jakim znajdowała się dana osoba.
Najbardziej interesowały ją melancholijne spojrzenia,lub te należące do zakochanych:
pełne ciepła,miłości i niesfornego błysku.

la musique :)

Tajemniczy młodzieniec przychodził przez kolejne kilka dni po swój bukiet tulipanów.Za każdym razem płacąc kłaniał się nisko i odchodził z malowniczym uśmiechem,tak jak już Sophie ustaliła,zapewne do swej wybranki serca.Gdy mijały dokładne dwa tygodnie od ich pierwszego spotkania,chłopak zjawił się o tej samej porze,ale tym razem nie wskazał swoim długim palcem na kwiaty,tylko zaczął grzebać po kieszeniach,aż w końcu w jego dłoni ukazał się mały słowniczek angielsko-francuski.Sophie cierpliwie czekała,kiedy chłopak z zawzięciem wertował białe kartki.
-Bonjour,Mademoiselle.-przywitał się,patrząc jej głęboko w oczy,a jego głos: głęboki,zmysłowy i melodyjny,obił się o uszy dziewczyny.-Je voudrais la bouquet...-jego palce znów zaczęły błądzić między stronami.-..la bouquet...-powtórzył,mrużąc czoło w skupieniu.-..la boquet de tulipes roses!-zawołał zadowolony,kiedy w końcu udało mu się znaleźć to czego szukał.Sophie zachichotała cicho i podała mu to o co poprosił.
-Zapomniałem o s'il vous plait.-mruknął sam do siebie,a dziewczyna stłumiła śmiech i przyjęła od niego pieniądze.-Merci et au revoir!
-Au revoir,monsieur.-odwzajemniła ukłon i odprowadziła go wzrokiem,dopóki nie zniknął w tłumie turystów.

Chłopak po kilku dniach tej samej,krótkiej rozmówki,nauczył się jej na pamięć i nie potrzebował już swojego żółtego słowniczka.Podchodził ku niej z wielką pewnością siebie,jak gdyby był panem tego świata i nikt nie mógł przeszkodzić mu w realizacji jego planów.
Pewnego ciepłego wieczoru,kiedy przyjemny wiaterek owiewał ludzkie twarze,a gwiazdy zaczęły budzić się na niebie,młodzieniec o bujnej,brązowej czuprynie,po raz kolejny zjawił się po swoje kwiaty.I właśnie to zadziwiło Sophie: dlaczego po raz pierwszy od dwóch tygodni,przyszedł wieczorem,a nie wczesnym popołudniem?
-Bonjour.-przywitał się z uśmiechem,machając do niej lekko,a ona przyjrzała się jego ubiorowi.Tym razem nie był aż tak elegancki jak zawsze.Dotychczas miał na sobie czarną marynarkę i białą koszulę,w połączeniu z ciemnymi spodniami,a dziś ubrany był w soczyście zieloną,jak trawa,koszulkę i jeansy,co także ją zaciekawiło.Osobiście uważała,że ubiór ma wielkie znaczenie,stanowi wizytówkę człowieka.Po sposobie w jaki się nosi,można wywnioskować pewne cechy przypisane do osoby.Do tej pory uważała go za pewnego rodzaju gentlemana,bardzo szykownego i z klasą.Teraz także wyglądał niczego sobie,ale zmieniając komplet ubrań zbił ją z tropu i zaczął...intrygować.
-Bonsoir.-poprawiła go,a on zdziwiony kiwnął głową i powtórzył kilka razy,jakby w nadziei,że słówko wejdzie mu do głowy na stałe.-La bouquet de tulipes roses,oui?-spytała,z uśmiechem i zdziwiła się,kiedy pokiwał przecząco głową.
-Non.Adjourd'hui je voudrais...-tu zawiesił się i spuścił głowę,szukając pomocy w chodniku.-Hm...oczywiście zapomniałem,świetnie.Uno momento.-spojrzał na dziewczynę i zaczął chodzić w tę i we w tę,w nadziei że sobie przypomni.Sophie nie mogąc się powstrzymać wybuchnęła niekontrolowanym śmiechem,zbijając go z pantałyku.
-Ale że co?-uniósł brew.
-Nie nic...przepraszam,mam dziś zwariowany...o matko.-przerwała nagle,uświadamiając sobie,że została przyłapana.
-Hej! Mówisz po angielsku!-zawołał lekko oburzony,ale bardziej zaskoczony.
-No..tak jakby...to prawdziwy cud!-zażartowała,ale chłopak się nie uśmiechał.
-To ja się tu produkuję każdego dnia...-westchnął,wkładając ręce do kieszeni i unosząc jeden kącik ust do góry.Sophie dostrzegła jak w jego policzkach tworzą się charakterystyczne dołeczki,takie same jak u niej.-Nie ważne.
-To co dzisiaj będzie?-spytała,przenosząc wzrok na kwiaty i muskając je wierzchem dłoni.
-Właściwie,to próbowałem spytać czy znasz jakąś godną polecenia restaurację,tu w pobliżu?-machnął ręką.
-Zależy czego szukasz.-odpowiedziała,przygotowując urodzinowy bukiet kwiatów dla małej dziewczynki,która postanowiła sprawić przyjemność swojej mamusi.-Jak zdążyłeś zauważyć,restauracji tu jest multum.
-Coś przyjemnego,z miłą atmosferą,niezbyt sztywnego.
-Trudno wybrać jedną.Mój tata na przykład bardzo lubi Chez Les Anges,to kilka ulic stąd,mogę podać Ci adres,bo akurat mam go gdzieś w telefonie...Voila!-podała dziewczynce bukiecik i wydała jej resztę.
-A może po prostu sama mi ją pokażesz? Ja zapraszam.-uśmiechnął się szeroko,a ona spojrzała na niego zdziwiona.Od dwóch tygodni przychodzi tu po kwiaty dla swojej ukochanej,a dziś tak po prostu proponuje jej kolację?
-To nie jest dobry pomysł.-odpowiedziała w końcu i przeniosła wzrok na klientów,którzy zaczęli się namnażać.
-Dlaczego? Tak się złożyło,że przyszło mi dzisiaj zjeść kolację samemu,a bardzo tego nie lubię.-stanął obok niej,bo ludzie stojący w kolejce zaczęli spychać go na bok.Kilka osób najwyraźniej go rozpoznało,bo zaczęło szeptać między sobą.Sophie zdawało się,że już go gdzieś kiedyś widziała.-To jak będzie?
-Przykro mi,ale nawet Cię nie znam.-odpowiedziała,nie patrząc na niego.
-Jestem Harry.-przedstawił się i wtedy ją oświeciło.Burza loków,charakterystycznie melodyjny głos,który zdaje się,że już gdzieś słyszała.I to imię.
-Oczywiście,że tak.-powiedziała sama do siebie i zaśmiała się,a on spojrzał na nią badawczo.Już otwierał usta żeby spytać o jej imię,ale podeszła do niego para nastolatek,z prośbą o wspólne zdjęcie.Za chwilę zbiegło się ich więcej,i więcej,i więcej...aż nadeszła pora kiedy Sophie kończyła pracę.Wazony z kwiatami zaniosła do niewielkiej budki,w której przez noc przechowywała pozostałości z dnia,i w której sprzedawała podczas deszczowej pogody.Właśnie zamykała ją na klucz,kiedy ponownie dopadł ją Harry.
-Przepraszam.To co,mogę Cię porwać na godzinkę?-wciąż się nie poddawał,i spytał z nadzieją.Sophie wzdrygnęła się na słowo ''porwać''.Harry nie wiedział jak niewłaściwego słowa użył,nawet jeśli miało ono całkowicie inne znaczenie w tym kontekście.Blondynka upewniła się,że dobrze zamknęła budkę i spojrzała w oczy chłopaka.
-Na prawdę nie mogę.Bonne nuit,Harry.-uśmiechnęła się lekko,po czym ominęła bruneta,wsiadła na swój rower i odjechała.

Za nami rozdział drugi.Niezmiernie się cieszę z tych sześciu komentarzy,pod pierwszym postem! Dziękuję <3 W dalszym ciągu proszę was o wasze opinie :) Co sądzicie o tym rozdziale?